مملکت ایران مملکتی کثیر اقوام و سرتاسر آن از اقوام متعدی شکل گرفته است. در این جغرافیایی رنگین کمان قومی در طول صد سال گذشته با سیاست یکسان سازی پهلویها و تئوریسین هایش که آبشخور آنان بریتانیا کبیر بوده به ملت سازی یکسان دست ژده شد. با استناد بر یک نام موهوم و ساخته شده اجانب بنام آریایی به تولید طایفه پارس پرداخته شد.
از این طریق این سیاست بدنبال آن بود تا این مسئله را جای بیاندازد که تمام مردم ساکن در مملکت ایران آریایی و پارس هستند. در همین راستا این مفهوم جای انداخت شد که ایران یعنی فارس آریایی است و هر کس در این حلقه است باید تمام ثروت و خدمات و مواهب مملکت برای او باشد. به همین خاطر با گسیل و هدایت تمام امتیازات به این سمت یک تبعیض آشکار در ممکلت در تمام پایه ها شکل گرفت و همه چیز متمایل به مرکز شد و پیرامون را در حالت تبعیض قرار داد.
هر گونه اعتراض نسبت به این سیاست با سرب داع جواب داده شد این سیاست پنجاه ساله پهلویها بود اما با وقوع انقلاب که یکی از پایه های شکل گیری آن اعتراض بر همین سیاست تبغیص نژادی و یکسان سازی مردم و ملت و زبان بود بشارت رفع تبعیض و برانداختن این سیاست استعماری اعلام شد. اما متاسفانه در دوره جمهوری اسلامی این سیاست و مفهوم به شدت ترین وجه ممکن پی گیری شد و باز تبعیضات روال عادی خود را ادامه داد و هرگونه اعتراض را بنام قوم گرایی سرکوب کردند.
شوربختانه در بین نیروی‌های سیاسی و روشنفکر و بعضی افراد مدعی علم و ادب این فلسفه رایج و مدافع آن است که ایران آریایی و همه امکانات در خدمت تبلیغ و جا انداختن آن هست. هرگونه اعتراض و دادخوآهی در این ارتباط را به وقوع خطر قوم گرایی نسبت می دهند.
به قول یک عبارت کریمه <<این همه از خطر قوم گرائی گفته میشود ولی از وجود تبعیض در میان اقوام به نفع یک قوم و به ضرر دیگر اقوام حرفی به میان نمی آورند، چرا اینان این همه تبعیض را نمی بینند و مهر سکوت بر زبانشان می زنند؟آیا اینان نمی فهمند که علت رشد قوم گرائی وجود تبعیض بین مردم می باشد؟ یا به مصلحت شان نیست که اندکی هم در مورد تبعیض ها بگویند و بنویسند؟>>
از طرف دیگر با ایجاد سیاست تفرقه بیانداز و حکومت کن، همدلی و اتحاد بین مردم را که متعرض تبعیض و سیاست سرکوب هستند اختلاف انداخته تا از اتحاد آنان ممانعت کنند. سیاست قوم گرایی سیاست صد ساله حاکمیت هست که خواهان جا انداختن یکسان سازی تبعیض آمیز هست که هر گونه وجود اقوام و زبانهای دیگر را منکر می شود. تبعیضی که تمام ثروت و مواهب مملکت به سمت این یکسان سازی هدایت می شود و وحدت ملت را بشدت به خطر می اندازد.
برای ممانعت از بروز هرگونه خلل در وحدت کثیر الاقوام ایرانی باید حقوق انسانی و حق شهروندی متساوی و حقوق برابرگونه اجرا شود و از تبعیض ممانعت و از گسیل مواهب جلوگیری شود تا پایانی بر این سیاست تبعیص بین اقوام باشد تا یکپارچگی و تمامیت ارضی ایران برقرار بماند.
سید عبدالمجید الهامی