در آستانه ی روز کوروش بزرگ ایستاده ایم، سالگشت روز صدور منشور جاودانه او؛ منشوری که گویی در 2500 سال پیش خطاب به ما ، و برای این روزها نوشته می شد: روزهایی که ما از یک سو شاهد زندان، شکنجه، و کشتار بی توقف آزادی خواهان در سرزمین مان هستیم و از سویی دیگر شاهد فجایعی تلخ و تاسف بار در کل خاورمیانه ای که روزگاری اولین منشور حقوق بشر در قلب آن زاده شد
ده سال پیش همزمان با نمایش چند ماهه منشور کوروش بزرگ در آمریکا، آقای نیل مک گرگور مورخ سرشناس و رییس سابق موزه ی بریتانیا در یک سخنرانی جالب ضمن این که از منشور کوروش به عنوان «یکی از بزرگترین اعلامیه های آرمانی انسان در تاریخ» نام برد؛ با توضیحاتی به این نتیجه گیری هوشمندانه رسید که این منشور هم اکنون هم می تواند نقش موثری به ويژه برای خاورمیانه ای داشته باشد که «مذهب تجزیه اش نکرده باشد» چرا که منشور کوروش همچنان «قوی ترین و موثرترین صدا در میانه ی همه ی بحث ها در مورد خاورمیانه است»
در این چند دهه گذشته ماجراهایی که برسر وطن ما و کشورهای دیگر خاورمیانه آمده نشان می دهد که این نگاه به منشور کوروش هر روز اهمیت بیشتری پیدا می کند
و این پرسش بیشتر از همیشه شکل می گیرد که آیا اکنون زمانی نیست که ما ایرانی ها، با هر عقیده و مذهب و مرامی که داریم، با تجلیل از کوروش بزرگ، و منشور او نشان دهیم که؛ همانگونه می اندیشیم که او. و فاصله ای بگیریم از رهبران و افرادی که از مذهب سلاحی برای سرکوب و ویرانی و جنگ ساخته اند؟
ما در بنیاد میراث پاسارگاد، امسال نیز چون هجده سال گذشته ایرانيان را در سراسر جهان به برگزاری بزرگداشت روز کوروش بزرگ فرا می خوانیم و به یاد و نام مردی درود می فرستیم که:
«آشتی‌خواهان به بابل اندر شد، سربازان بسیار او دوستانه در بابل گام برداشتند، و او نگذاشت کسی در تمامی سرزمین های سومر و اکد ترسانده شود. او مردمان ستمدیده را از درماندگی رهانید، آوارگان را به خانه های خود بازگرداند، بردگان را از بیگاری نجات داد، و فرمان داد که هر کسی برای انتخاب مذهب و محل سکونت خود آزاد باشد»
