ما ملیون در محافلی که با همگراییِ عمومی به دورِ هم جمع می‌شویم از منظرِ منافعِ عمومیِ مردم، به نتایجِ وقایعِ سیاسی، اجتماعی یا امنیتی می‌توانیم توجه داشته باشیم نه به منشأ، علت یا انگیزه آن وقایع، چراکه بطور مثال پرداختن به منشأ هر نوع بمب‌گذاری یا ترور، در حیطه امکاناتِ ما نیست، گرچه ما در تحلیل کردن آزاد هستیم و البته بخاطرِ آن تحلیل، نه منتفع می‌شویم و نه مسئول و پاسخگو…
تحلیلِ کارشناسی از این جهت مورد عنایت واقع می‌شود که توسطِ یک نهادِ تخصصی انجام شود.
نهادهای ویژه امنیتی که عموماً در جهان حکومتی هستند، یا خبرگزاری‌های معظم بین‌المللی، دارای بودجه لازم برای پژوهش و ابزارِ فنی بوده و این همان دلیلِ اعتبار و تأثیرگذاری در افکار عمومی‌ست.
مفسرینِ حرفه‌ای این بنگاه‌ها یا نوعِ مستقلِ (آزاد) مرتبط با این خبرگزاری‌ها، ضمنِ داشتنِ تخصص طیِ آموزش‌هایی که دیده‌اند، تمام وقت به تحقیق در لابلای اخبار رسمی و غیر رسمی می‌پردازند و این حرفه آنان است و از این طریق امرار معاش می‌کنند در نتیجه پرنسیب‌های حرفه‌ای هم اعتبار و هم منافعِ آنان است.
برای تفهیم منظور آوردن مثال:
۱- بمب‌گذاری اخیر در کرمان می‌تواند کارِ گروهِ داعش باشد به دلیلِ مسبوق به سابقه بودنِ تضادِ ایدئولوژیکی یا سیاسیِ آن با حکومت ایران…
۲- می‌تواند کارِ محفلی فوقِ سری، وابسته به خامنه‌ای در داخلِ نظام باشد که اینهم مسبوق به سابقه در حکومت‌های فاسد و دیکتاتور است.
۳- می‌تواند کارِ گروهی در سیستان و بلوچستان از بازماندگانِ ریگی یا جیش‌العدل باشد که دارای ارتباط سازمانی (دارای سابقه) با داعش است و سفارش بیانیه را به داعش داده است(علت تأخیر در صدور بیانیه) تا بنا به ملاحظاتی مسئولیت را متوجه یک گروهِ خارجی سازد و از آنجا که نویسنده آن بیانیه یک سلفیِ ایرانی بوده، طیِ عادت از واژه “ایران” بجای “بلادِخراسان” استفاده کرده است. یعنی برای ما متصور است این عمل توسطِ یک گروهِ سنی با انگیزه انتقام مذهبی-سیاسی از حکومتی شیعی انجام شده و سعی به بازدارندگی از چنین تجمعاتی در آینده دارد تا مردم بدانند دعوتِ حکومت را پذیرفتن، می‌تواند هزینه بسیار داشته باشد، پس تجمعات سیاسی-حکومتی، جای امنی نیست و شرکت کننده ولو مردم عادی باشند در “شرک و نفاقِ” خامنه‌ای (تعبیری مذهبی) شریک هستند و شایسته تنبیه…
۴- می‌تواند کار اسرائیل باشد (با استفاده از عامل نفوذی در داعش و در اختیار قرار دادنِ تجهیزاتِ لازم به عامل) زیرا زمینه‌ای برای نزاع بین مردمان شیعی و سنی در منطقه شرق ایران ایجاد کرده باشد تا مشکلی بر مشکلاتِ رژیم ایران در این بین افزوده باشد که به رژیم پیام دهد، حمایت از حماس در حیطه ما چنین پاسخی در حیطه شما را توجیه می‌کند، شرارت نکن تا شرارت نکنیم.
۵- می‌تواند کار قطر یا سعودی باشد (به دلیلِ سابقه نفوذِ استخفاراتِ هر دو حکومت در تشکل‌های سلفی مانندِ داعش) تا زمینه‌های آشوب در شرق ایجاد کند که پاسخی به مداخلاتِ خامنه‌ای در یمن، افغانستان باشد و همچنین تحهیز و تحریکِ هوتی‌ها در آب‌راهای بین‌المللی…
۶- می‌تواند کارِ بنده! باشد که چون اخیراً به منایعِ مالی و ارتباطاتی با افرادی دارای انگیزه انتقام دست یافته‌ام و چون پذیرفتنِ مسئولیت آن برایم مقدور نبود، ترجیح دادم مسئولیت آن را مسکوت بگذارم تا اساساً جهتِ استتار، وجودِ گروهِ ما پنهان بماند و همچنین برای حکومت و افرادِ ولایت معاش پیام داشته باشد که “چون تجمعاتِ مخالفان را به خون می‌‌کشانید، ما نیز هرنوع تجمع حکومتی را به خون می‌کشانیم” و البته چون داعش از این عملیات محظوظ شد پس از آنکه دید کسی پا پیش نگذاشته مسئولیت را پذیرفت تا هم زنده ماندنِ خود را اثبات کند و هم روحیه‌ای به هوادارانِ خود بدهد و هم رژیم را از عقوبتِ فشار به اهلِ تسنن بترساند…
هر ۶ تحلیل نه قابلِ اثبات است نه قابلِ ابطال، مگر نهادهای امنیتی یا رسانه‌های معتبر، بینه‌ای مستند ارائه دهند، پس چرا ما هیجان زده، جا پای آنان بگذاریم تا مدتی بعد مسخره شویم؟
در این رژیم همه کاری شدنی‌ست و بخاطر وجودِ ساختاری فاسد در حکومت، از جمله نهادهای امنیتی و بویژه قضایی چه احتمالی را می‌توان اثبات یا باطل کرد و اساساً این نوع گمانه‌زنی‌ها چه ارزشی دارد؟
در نتیجه فساد و خیانتِ دستگاه حکومتی همواره مردم قربانی هستند و چه فرقی دارد که این مردم در کسوتِ مردم عادی! باشند یا سرباز وظیفه‌ای که از عزیزان من و شما است و اینک به اجبار عمله ظلم شده یا پااندازِ ظلم؟
اگر بیانیه دادن یعنی اینکه ناظری بر این ظلم‌ها و خیانت‌ها وجود دارد ولو فاقدِ قدرت، خُب بیانیه بدهید و محکوم کنید هر نوع بمب‌گذاریِ کور را توسط هرکه، هرجا به هر منظور… اما پا در کفشِ مأمورانِ تجسس در اندازه‌هایی عجیب غریب گذاردن نیازی نیست.
ما اولویت را باید در نیرو شدن بدانیم تا زمانی برسد که گروهی مرجع برای مردم باشیم، تا تأثیرگذار باشیم که بیانیه ما عاملی بر حذف یا احیای مهره یا نهادی باشد یا عاملی برای چانه‌زنی به نفع ملت… تا اینکه فقط ایفای نقشِ مفسرینی بدونِ ابزار، بدونِ آموزش و حتا بدون مزد کنیم، که وقت را به رایگان برای دیگران اتلاف کنیم یا توضیحاتِ واضحات بدهیم، یا ناله کنان از ظلم بگوییم و دریغ از تولیدی موثر برای عملی ممکن، یا قابل به احتمال برای انجام، که فعلی انجام تا دیگرانش مفسر یا مفتش شوند که ما همیشه منتظریم تا که ظالم کاری انجام دهد تا ما مفسر آن باشیم.
“بهروز نارمکی“
۸ ژانویه ۲۰۲۴ برابر با ۱۸ دی ۱۴۰۲