در شرایطی زندگی میکنیم که به گفته کارشناسان اگر یک کارگر ١٠٠ درصد درآمد خود را پس انداز کند، ۴٢،۵ سال طول میکشد تا بتواند یک خانه بخرد, در آمد او حتی دیگر کفاف اجاره بهاء را هم نمی دهد. پیامد این شرایط, رانده شدن ھرچھ بیشتر مزدبگیران شهرهای بزرگ و صنعتی به نواحی حاشیه نشین این شھرھا بخصوص به نواحی حاشیه نشین شھر تھران و همچنین افزایش پدیده هایی نظیر اتوبوس خوابی، کانکس خوابی و پشت بام خوابی و گورخوابی است.
سیاست حکومت در عرصه مسکن مانند سیاست آنها در سایر عرصه ها نظیر بیمه های اجتماعی و مولدسازی, دزدی و چپاول از جیب مردم محروم و زحمتکش, و حقه بازی و کلاهبرداری است. کارگران و دیگر اقشار محروم و ستمکش جامعه، اما، در طی سالها تجربه روزانه اشان با این حقه بازی ها و سیاست ھای چپاولگرانه و قلدرمنشانه حاکمان آشنایی دارند.
دیگر باید بر همگان روشن شده باشد که هرگونه مطالبه گری و درخواست بهبود اوضاع توسط حکومت, به بن بست رسیده و تنها راه رهایی از این وضعیت فلاکت بار اقتصادی, سیاسی, و اجتماعی واژگون کردن این سیستم تبعیض آمیز و استثمارگر است. با اتحاد بین کارگران، معلمان، پرستاران، کارمندان و تمامی مزدبگیران جامعه و با دست بردن به اعتصابات و اعتراضات گسترده در تمامی کارخانجات و مراکز صنعتی و تولیدی بزرگ و کلیدی کشور، باید به این اوضاع غیر انسانی پایان داد.
هیئت تحریریه رسانه ھای اتحادیه آزاد کارگران ایران